तुझ्या वाक्यांत गुंतलेल्या शब्दांना
गुलाबांचा गंध
वेलींनी वेटोळलेल्या वेलांट्यांना
रेशमाची गाठ
अक्षरांच्या डोक्यांवरती गवताळ टोप्या
वाऱ्याला झुरणाऱ्या
‘ळ’ म्हणजे ‘क’ थोडा लाजलेला
ळोवळा…
स्वल्पविरामांना धडधडणारी छाती
ठोके चुकवणारी…काळजाचे
अर्धविरामांत जीव गुंतून पडलेला
उन्हाळी गर्द सावलीत!
तुझी वाक्यं ओहोळांत सोडलेले पाय
कवडसांच्या कोलाजात
पुर्णविरामांत तुझ्या वेळ थांबलेला
संध्याकाळ…संध्याळाळ.
- पंकज (१ मार्च
२०१६)
