रेहेकुरीचं अभयारण्य

आज मी काही गोष्टी शिकलो. काहीतरी शिकलो; त्यामुळे दररोजसारखाच आजचाही दिवस वाया गेला; असं म्हणता येणार नाही!
पहिली गोष्ट म्हणजे अभयारण्याच्या वाटेवरच असताना काळवीटांच्या एका कळपाने दर्शन दिलं. दहा जणं होती ती! काळवीटं…एका नरामागे एका कळपात पाचेक माद्या असतात!! असंच आपणही व्हावं, अशी नैसर्गिक उर्मी जागृत झाली…असावं, तर असं असावं…बलदंड शरीर, रूबाबदार शिंगं, पिळदार म्हणावीत तसली शिंगं, उगाचंच दुडकत स्वत:च्या कळपाभोवती, नाक वर करून फेऱ्या माराव्यात…माद्यांना आकृष्ट करावं नि इतर नरांशी तितक्याच त्वेषानं भांडावं!! इतकं शिकलो!
मग अभयारण्यात अजूक काही दिसले…सर्व एकच प्रकार…दूरवर होते, व्यवस्थित दिसले नाहीत…सकाळचा एक कळप दिसला तेवढाच. परत फिरतानाही तोच कळप पुन्हा रस्त्यावरतीच दिसला. त्या कळपामागे एखाद-दुसरं कुत्रं धावत होतं…त्याच्यापुढे तोच मघाचा उमदा नर पळत होता. दुसरी गोष्ट शिकलो, ती म्हणजे… “अपने गली में तो कुत्ता भी शेर होता हैं!”
एकंदरीत, male:female ratio, सत्ता, दरारा, घाबरगुंडी, माज नि टरकेपणा इ.इ. विचार करण्यासारख्या गोष्टी!
अभयारण्यातून बाहेर आलं तरी, मनातलं जंगल संपत नव्हतं…शिवाय त्यात हातात पडलेलं मिलींद वाटवेंचं “आरण्यक”! प्रवासभर नुस्ता विचार…काय करायचं मी, माझ्या आयुष्याचं!! (हा तसा कधीच न सुटणारा प्रश्न! तो तसाच ठेवला बाजूला!)
राशीमच्या देवीला गेलो…तिथं भजन म्हणत काही लोकं बसली होती, ते ऐकत बसलो…पायातले हंटर शूज काढून आत जाण्याची इच्छा होत नव्हती…देवीचं दर्शन बाहेरूनच घेतलं. मंदिराभोवती फिरून कळसांचे काही फोटो काढले नि टाळ्या वाजवत भजनी मंडळींबरोबर बसलो…वारा वाहत होता…मंदिराबाहेर मुघलांच्या काळातल्या घुमटांसारखं बांधकाम दिसलं…अहमदनगर हा मुघलांचा प्रदेश.
मग गाडीतली लोकं म्हटली, “चला आपण सिध्द्टेकच्या गणपतीला जाऊ”. मग निघालो, गणपतीला…रस्त्यात एक आडवा ट्रक…लांबडा. मग सगळ्या म्हाताऱ्या-कोताऱ्यांनी, दगडं आणली, रस्ता बनवला, नि आमची गाडी पुढे काढली… “गणपती बाप्पा मोरया! गणपती बाप्पा मोरया!”
एकंदरीत श्रध्दा, गडबड-गोंधळ, हिरमोड नि हिरीरी इ.इ. विचार करण्यासारख्या गोष्टी!
येताना रस्तात जोशी वडेवाल्यांचा एक बोर्ड दिसला…ज्याची काही अक्षरे गळून पडली होती… दिसत होतं ते म्हणजे – जो…डेवाले…मग त्यातली काही अक्षरं मनानीच गाळली…नि नाही-नाही ती combinations केली…
Curiosity, creativity, नि अनुकरण इ.इ. विचार करण्यासारख्या गोष्टी!
पुण्यात पोहोचलो, तेव्हा रात्रीचे साडेदहा झालेले…पाऊस कुत्र्यासारखा कोसळत होता…गाडी काढली नि पावसात कुत्र्यासारखा भिजत, थंडीने थाड्थाड उडत, भगतसिंगाचं गाणं गात कसाबसा हॉस्टेलला पोहोचलो, अकरा वगैरे झालेले…खायची सोय नाही, थोडंफार वरचं खाणं खाऊन झोपी गेलो…
शिकलो…ते म्हणजे फक्त जगाचा विचार करून पोट भरत नाही!! स्वत:चा विचार प्रथम! मघाचा प्रश्न उफाळून वर आला… काय करायचं मी, माझ्या आयुष्याचं!! (हा तसा कधीच न सुटणारा प्रश्न! तो तसाच ठेवला बाजूला!)