चांदण्यात हरवलेलो असताना,
जमिनीवर वाट पाहत थांबलेली ती;
जमिनीकडे जेव्हा नजर फिरली
तेव्हा चांदण्यात सामावलेली ती!
आठवणींत जेव्हा डोकावतो,
तिच्या बांगड्यांचा घुमतो आवाज;
वाटतं ती आहे आसपास नि
मन फिरून रमतं आठवणींच्या आवाजात.
रस्ते तुडवले कित्येक, रानं जगलो
कित्येक,
भुताखेतांच्या गराड्यात, सापळ्यात
अडकलो कित्येक,
ती एक आठवण, आशा, निर्धार म्हणून
पाठीशी सतत,
तरी मी खुळ्यासारखा देवाला मानत
आलो कित्येक!
ती असतेच इथे कुठेतरी; अवतीभवती
दरवळते.
तिचं असणं इतकं सवयीचं की ती नकळत
कळल्यासारखी.
मी जातो जेव्हा दूरवर, भुतांच्या
राज्यात, हाकेच्याही पलीकडे,;
ती झटक्यात प्रगटते मनात, देवीसारखी...नाव
आहे तिचं आई.
माझ्या म्हणून साऱ्यांच्याच, आईसाठी!
पंकज कोपर्डे
८ मे २०१६
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा