अजाण

 तुझ्या असण्याच्या चंद्र-चांदण्या,

आकाश निरभ्र असतानाही,

मनात चमकून जातात,

आणि तरीही तू अजाण! 

तुझ्या असण्याच्या आठवणी,

शहारे बनून प्रगटतात,

अंगभर आणि पसरतात,

पण तू निरागस अजाण!

तू नसतानाचा त्रास,

किती अफाट, अशक्य,

तरीही जगतो या कल्लोळात,

आणि तू असतेस अजाण!

तू नसतानाही काही गोष्टीत

असतेस अशीही मुरलेली,

घुसमटतो जीव तसाही,

आणि पाखरा तू अजाण! 

गर्द तपकिरी रंगाची स्मृती 

तुझ्या दाट प्रेमात गुंगली मती! 

जिवाचं काहूर माजलेलं,

तू थोडं तरी जाण! 

पंकज | १२ जानेवारी २०२५