तू उजाड रान असताना,
मी पाऊस होतो चुकार,
आणि वाळवंटाच्या मनातला
नाजूकसा पानेरी हुंकार
माझ्या भेगाळलेल्या रेतीवर
उंटांच्या पाऊलखुणा,
आणि कैक वर्षांच्या,
भळभळनाऱ्या जखमा!
का पडावे जगापाठी,
का म्हणवून घ्यावे माती!
उपसून कोथळा माझा,
रक्ताचंच करेन पाणी!
आज भूत गोठवून माझा,
जगतो वर्तमानासाठी,
ही जमीन मी बाटवली
पळतो भविष्यापाठी,
हाडा-मांसाचे बांधले मनोरे,
सिमेंटाची ओतली पोती,
लोखंडाचा जाळ ओतून,
मिरवली सोनेरी छाती!
मी पळत राहिलो मृगजळामागे
अथक-अथांग-अविरत, आई!
सोलवटून खाल्लं तुला
नि बनलो मी दुबाई!
- पंकज कोपर्ड / २१ Nov २०२४
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा